قالب وردپرس بیتستان پرنده فناوری
خانه / بیانات / جابر در اربعین

جابر در اربعین

جابر خدا درجاتت را عالی کند.

برای اینکه به مردم برساند،

جابر که آمده کنار قبر اباعبدالله الحسین، برای اینکه به عالمیان اعلام کند؛ مقام ابا عبدالله را به آنها برساند؛ دهن هرزه گو ها را ببندد؛ زبان یاوه گو ها را قطع کند، رو می کند به آن قبر عرض می کند:

« آقا، أشهد أنّک أقمتَ الصّلوه »؛ اهل نماز بودی؛ اقامه ی نماز کردی؛ نماز، آن ستون دین افتاده بود، تو آن را بلند کردی.»

این آقا، چقدر بزرگوار، چقدر بیدار؛ چه خوب جا باز کرد؛ چه اسم خوبی برای خودش گذاشته، چه نمره ی خوبی گرفته.

 

یا ابا عبدالله ، همانطور که جابرِ پیر شما، در کنارِ تربتت ، آمده است.
اما جابر، جابر ، رفته غسلِ زیارت کرد.

مثلِ اینکه، حاجی می خواهد برود، برای طوافِ خانه خدا.
دو قطعه لباسِ احرام پوشیده. و قدمها را، کوچک بر می داشت.
عطیه، که خود یکی از بزرگانِ صدر اسلام است و اهل ولایت است. و مردی ، عالم ،و عاقل، و دانشمند بود.
و اهلِ قرآن ، وبه تفسیرِ قرآن ، آگاهی و آشنایی داشت، با جابر بود. گفتم: آقا خیلی قدمها را کوچک بر می داری. »

گفت: «چون از حبیبم، پیغمبر شنیدم ، فرمود، هر کسی به زیارتِ فرزندِ من ، حسین می رود، هر قدمی که بر می دارد ثوابش….، »

درباره ثواب ِهر قدم ، جابر ، چه می فرماید.

آقا ، انسان خودش را تطهیر کند. هر یک نیتش آن است اینجا. اما سالهای نوری است، در ماورای طبیعت.

لذا ، من قدمها را کوچک بر می دارم.
آمده تا خودش را، با خاکِ ، معشوقِ موحدی،و اهل الله رسانده.

خودش را. بر رویِ تربتِ ابا عبدالله الحسین ، نوشته اند. که جنابِ جابرِ بزرگوار، از نهان خانه دل، سِرَّش، از نهادش، عاشقانه فریاد کشید.

جابرانه فریاد کشید: یا حسین یا حسین یا حسین گفت.
سه بار گفت، یا حسین ، بی هوش ، بر روی قبر افتاد.
عطیه می گوید ، اورا به هوش آوردم.
نفل دیگری هم دارد.
که جابر ، می بیند. به زبانِ روزِ ما، صدایِ زنگِ قافله و کاروان است. سرو صدایی است.
عطیه، چیه؟

چه کسانی؟ جواب می شنود. که افرادی، دارند به زیارتِ این قبر، به سویِ ما می آیند.
ان نقل ، هر چند ، یک مقدار، حرفهایی، به میان آورده اند.

امروز بود که از سویی، جابر . واز سویی، عقیله بنی هاشم، و پردگیانِ آلِ ابا عبدالله الحسین، آمده اند به زیارتِ قبرِ ابا عبدالله.
در چنین روزی. جابر که به هوش آمد، سلام و درود که به حضورِ مبارکِ جنابِ سالارِ شهیدان، اهدا نمود و تقدیم داشت.

عرض می کند، آقا جان، ” حَبیبُ لا یُجیبُ حَبیبه ” دوست ، جوابِ سلامِ دوستش را نمی دهد.
آقا جان ، جابرِ شما، به شما، سلام عرض کرده است.
جابر، به انتظارِ سلام، است.
بله، در حالاتِ گوناگونتان هم، می توانید، الان از دهانِ پیغمبر، از دهانِ اولیاء الله، با اینکه، به حسبِ زمان، سالیانی ، گذشته. حرف بشنوید.
ازاین ، نشئه ِ انصراف، دست بدهد . آدم ، معلّقی به آن سوی بزند. پشت به این شهر، و رو به شهرِ دیگر بزند. در آن شهر خبرهایی است.
بعد ، به خود خطاب می کند.
می گوید، جابر ،جابر، چه توقعِ سلام داری، از کسی که بینِ سر، و پیکرِ او جدایی افتاده. و رگهایِ گردنش، بر شانه های او آویخته شده.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *