هرکسی ربّ خودش را می خواهد

﴿بسم الله الرحمن الرحیم﴾

فرزند عزیز،
آحاد اجتماع
حرف نشنیدید.
انسان کامل میوه ی شجره ی وجود است.

و نظام هستی، انسان کامل می خواهد.

« إنّ إلی ربّک المنتهی »

حالا این حرف به کار عامّه نمی آید. خواص، زبان فهم ها می دانند ربّ هر کس آن وجود صمدی پروراننده ی او از آن کانال هستی اوست که اگر مثلاً هزار نفر در یک مسجدی نشسته اند و دارند دعایی می خوانند و دارند ذکری می گویند، و دارند تقرب می جویند، به اسم یاربّ یاربّ دارند خدایشان را، ربّشان را صدا می زنند، هرکسی از کانال وجودی خودش، ربّ، ربّی، ربّ خودش را می خواهد.

مثلاً این چند هزار نفر مردم به رکوع رفته اند: « سبحان ربّی العظیم »، « سبحان ربی الأعلی» همه ربّ خودشان را می خواهند؛ ربّ هرکس آن حصّه ی وجودی صمدی است که پروراننده ی اوست؛ ربّ اوست؛ او را می پروراند؛ و آن ربّی که پروراننده ی انسان کامل است درست است که ربّ مطلق یک حقیقت است که قوّه ی مطلقه است؛ « قل هو الله أحد » ، و آن « هو » « صمد» است؛ و آن « هو » ، « لم یلد و لم یولد » است؛ و آن « هو »، « و لم یکن له کفواً أحد » است اما کانال ها متفاوت است؛ کانالها؛ کانال انسان کامل کانالی است؛ ربّ او، ربّی است، « إنّ إلی ربّک المنتهی »؛ منتهای همه، نهایت سیر همه؛ نهایت سیر انسانها، « إنّ إلی ربّک المنتهی»؛ ربّ همه دارند می کوشند به ربّ مطلق انسان کامل برسند؛ ربّ مطلق یکی است؛ اما ربّ های من و شما، از کانال وجودی خودمان داریم ربّ خودمان را می خوانیم؛ همه دارند به ربّ مطلق می روند؛ قبله ی همه مان ربّ مطلق است؛ قبله ی کمال همه مان.

به عبارتی دیگر، ما در این کتابهایمان آورده ایم؛ مثلاً از عناصر سؤال کنید کجا می روید؟ اینها دارند به کمالشان، به سوی معدن می روند؛ معادن دارند به سوی نبات می روند؛ نبات قبله ی آنهاست؛ و نبات دارند حیوان می شوند؛ و حیوان قبله ی نبات است؛ حیوان دارد انسان می شود؛ انسان قبله ی حیوان است. و انسانها دارند به سوی انسان کامل می روند که قبله ی همه است: « إنّ إلی ربّک المنتهی »

ای عزیز من
در حرفها، در قلمت، در گفتارت، در اندیشه هایت تثبّت داشته باش؛ عاقل آنست که اندیشه کند پایان را.

عاقل آنست که اول اندیشه وانگهی گفتار.