آداب دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

یک وقتی رساله ای در امامت که چاپ شده به فارسی ترجمه شده من این رساله امامت را که نوشتم بردم خدمت جناب استاد طباطبایی عرض کردم آقا جان موضوع مهم است و در مورد امامته، شما هم کارتون، (هنوز المیزان تموم نشده بود) شما هم که کارتون زیاده همون به عنوان زنگ تفریحتون هر وقت فرصت شد یه نگاهی به این رساله بفرمایید می خواهیم بدهیم به چاپ، مورد اعتراض و حرفی اینها نباشه،
ایشون هم آقایی فرمودند اول تا اخر این رساله را نگاه کردند بعد از حدود سه هفته ای به من فرمودند: «رساله حاضر شده و اعتراضی بر شما دارم.»
گفتم: « بفرمایید. ما هم برای همین آمدیم خدمت شما. »
فرمود که: « شما در یک جای این رساله دعای شخصی کردی.»
– دیگه روی جوانی، خامی، بی توجهی دعای شخصی کردم.
حدیثی نقل کردم و حدیث را یه خورده حرف زدم و بحث کردم.
بعد از بحث اون حدیث گفتم:
« بارالها مرا، مرا توفیق فهم اسرار آیات و روایات عطا بفرما مرا»؛
ایشون خوشش نیامد؛
فرمود که: « من هنوز دعای شخصی در مورد خودم نکردم»؛
چرا دعای شخصی؟
چرا دیگران را به سفره الهی دعوت نکنیم؟ و چرا؟
روایات هم داره
من آمدم، تشکر هم کردم؛
آمدم عبارت را برگرداندم، ضمیر مفرد را ضمیر جمع آوردم.
این ۱۷سال این اعتراض ایشون بود بر بنده و چه خوب.