علّامه حسن زاده آملی حفظ و نگهداری آثار و تألیفات و بیانات عرشی حضرت علامه حسن زاده آملی
الحمدلله رب العالمین والصلاه و السلام علی جمیع الانبیاء و المرسلین سیّما خاتمهم سیّدنا ابی القاسم محمد و آله الطیبین الطاهرین الهداه المهدیین
ثم الصلاه و السلام علیک یا ابا عبدالله
و علی الارواح التی حلت بفنائک
یا لیتنا کنا معکم فنفوز معکم فوزا عظیماً
ان شاء الله به خود اجازه می دهیم که به حضور مبارکشان عرض کنیم:
“یالَیتَنا کُنّا مَعَکُم فَنَفُوزَ مَعَکُم فُوزاََ عَظیما”
ای کاش ما هم بودیم مثل آن غلامانی که بودند به مقام رفیع شهادت رسیدند، به جایی رسیدند که از زبان ولایت کبرای الهی، حجت الله، ولی عصر ،امام زمان سلام به آنها فرستاده بشود ،امام برای آنها روضه خوانی کند،نوحه سرایی کند، و خود آن بزرگان هم ،یکی از آنها وقتی چشم باز می‌کند ، می بیند سید کائنات، امام الانس و الجان، ابا عبدالله، سیدالشهداء، از او تفقد بفرماید و بالا سرش حاضر باشد آن غلام افتخاراً آقا، من و این مقام البته خیلی مقام است،خیلی .
اینکه امام حسین است، آنکه حجت الله، بقیه الله ،امام زمان است؛ خداوندشان، آفریدگارشان،حقیقت عالم می فرماید: اینها مهمان من هستند من میزبانشان هستم،در نزد من هستند،
“وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فِی سَبیلِ اللهِ اَمواتا بَل اَحیاءُُ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقُون”
حیات ابدی را اینها دارند، حیات، زندگی را اینها دارند، تعیّش را اینها دارند.
“عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون” چه مقامی برایشان باشد؟
چه عظمت وجودی دارند؟
چه ابتهاج ذاتی برایشان؟ چه لذایذ عقلانی برایشان خواهد بود؟
“عِندَ رَبِّهِم یُرزَقُون”
“یالَیتَنا کُنّا مَعَکُم فَنَفُوزَ مَعَکُم فُوزاََ عَظیما”
کاش ما هم بودیم از جان و دل وقتی ندای هل من ناصرش آمد، برگرفته و عرض می کردیم: لبیک .
….کله خود از سر می گرفتیم ، زره از تن به در می آوردیم: لبیک.