مظهر اسماءالله بودن

🔸ما حرفی که در این کتاب داریم ، پافشاری که داریم این است که انسان از مقام دانایی مفهومی به در بیاید.دارا بشود نه دانای مفهومی.
دانایی مفهومی را خیلی ها دارند.
در درسها مثال را عنوان می کردیم که بنده دندانم درد می کند و به آقای طبیب می گویم: دندانم درد می کند. لفظ “درد” و مفهوم” درد” را طبیب ادراک می کند. اما این دردی که من دارم به مفهوم نیست، چیزی دیگر است.
یک کسی که نشاط و شادی دارد یا غم و مصیبتی دارد، مفهوم غم و شادی را ادراک می کنم، اما این ( مفهوم) غیر از حقیقت و واقعیتی است که او دارد.
🔸ما یک داناییِ مفهومی داریم و یک داناییِ دارایی.

🔸ما مفاهیم اسماءالله را می دانیم محیّ یعنی چه؟ منعم یعنی چه؟ عفوّ یعنی چه؟ غفور یعنی چه؟،ستار یعنی چه؟
اگر توانستیم این اسماء در ما پیاده شود و خود اسماء را داشته باشیم، یعنی مثلا اگر کسی در دست اندازی افتاده و رسوایی دارد،شما به او هتاکی نکنید و به کلی بیچاره اش نکنید، همانطور که در مورد خودتان از ستاریّت خدا خوشتان می آید، این معنا را باید در مورد دیگران هم داشته باشیم، همین عفوّ، همین غفور، همین رحیم و همین منعم و … الفاظ دیگر که اسماء پیاده شود در آدم؛ که اِنّک لَعلی خُلق عظیم شود و متصف به معانی و حقایق اسماء‌. والا مفاهیم اسماء ، یک منتهی الارب را پیش خودت بگذار ، تمام اسماء الله را آنجا معنا کرده و در مورد الفاظ با زرق و برق می‌تواند حرف بزند.یک ساعت راجع به محبت و صدق و صفا و دوستی صحبت کند اما بوقتش می بینی مثل یک پلنگ خون آشام. اسم را دارا نیست.رحیم و عفو ، منعم ،عطوف و دلسوز نیست.
🔸در این کتاب می فرماید حرف ما این است که دارا بشویم نه به دانایی مفهومی.