اسم اعظم « محیط »

بدان‌که :
یکى از اسماء حسناى الهى اسم اعظم «محیط» است،
و بدانچه در تعیّن اطلاقى و احاطى گفته‌ایم دانسته مى‌شود که:
حقّ سبحانه محیط به کلّ است، احاطه بدان معنى که صله‌ى آن حرف «ب» است، نه «على»؛ زیرا احاطه با حرف «على» مانند احاطه مثلاً گنبدى بر فضاى داخلش است، به خلاف احاطه‌ى با «ب» که به تار و پود محاط احاطه دارد فافهم قوله سبحانه:

(وَ کٰانَ اللّٰهُ بِکُلِّ شَیْءٍ مُحِیطاً) .
(وَ أَنَّ اللّٰهَ قَدْ أَحٰاطَ بِکُلِّ شَیْءٍ عِلْماً) .

تعلیقه:

حضرت علامه در جایی از شرح اسفار نیز فرموده اند:

در بحث اشارات در مورد کلمۀ «أحاط علیه» و «أحاط به» گفته شد که «أحاط علیه» در جسمانیات به کار مى‌رود؛ مثل احاطۀ سقف مسجد بر ما که در این‌صورت گفته مى‌شود: «أحاط علینا»؛ اما «أحاط به» در جایى به کار مى‌رود که محیط به همۀ تاروپود و سراسر وجود و اعماق هستى و نهان خانۀ ذات و اسرار محاط، احاطه داشته باشد.